Επιμόρφωση εκπαιδευτικών
|
Δεκεμβρίου 23, 2009
Εδώ και μερικά χρόνια, ονειρεύομαι την υλοποίηση ενός ανοικτού συστήματος επιμόρφωσης εκπαιδευτικών ή/και εργαζομένων σε δημόσιες υπηρεσίες γενικότερα, βασισμένο στην ηλεκτρονική μάθηση και στην εξ αποστάσεως επιμόρφωση – κατάρτιση – δια βίου μάθηση. Ένα σύστημα το οποίο βασιζόμενο στα διεθνή πρότυπα και προδιαγραφές (π.χ. IMS learning-design) θα επιτρέπει: (α) οι ειδικοί στον εκπαιδευτικό – διδακτικό σχεδιασμό και στην εκπαίδευση ενηλίκων (π.χ. οι επιστήμονες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου) να σχεδιάσουν ένα ποιοτικό επιμορφωτικό πρόγραμμα, (β) οι ειδικοί σε ζητήματα ανάπτυξης εκπαιδευτικού υλικού θα δημιουργήσουν το ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό και (γ) οι εκπαιδευτικοί, ανάλογα με το σχέδιο για την επαγγελματική του ανάπτυξη που έχουν καταστρώσει, να μπορούν να επιλέγουν την επιμόρφωση ή τις επιμορφώσεις που θα τους οδηγήσουν στην απόκτηση της δέσμης γνώσεων, δεξιοτήτων και στάσεων (την ικανότητα δηλαδή) που επιθυμούν οι ίδιοι και είναι απαραίτητη για τη διεκδίκηση ρόλων, θέσεων κλπ. |
|
8 Σχόλια »
RSS feed για τα σχόλια. TrackBack URL
Σαν ιδέα και σαν γενικό πλαίσιο λειτουργίας μια γενικευμένης και δια βιου επιμόρφωσης, τη βρίσκω υπέροχη!
Χρειάζεται βέβαια επιμέρους σχεδιασμός κατα επίπεδο εκπαίδευσης , κατά ειδικότητα, κατά μάθημα κλπ. Επίσης επιπλέον υλικό (πληροφορίες και το κατάλληλο λογισμικό) που θα καλύψει τα προηγούμενα και άτομα που θα το διαμορφώσ(ν)ουν και σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς διαρκώς θα το εμπλουτίζουν και προσαρμόζουν! Και φυσικά για όλα τα προηγούμενα εκτός από πολιτική βούληση και σχεδιασμό …χρειάζονται και χρήματα!!
Αυτό είναι κοινό όνειρο πολλών εκπαιδευτικών και υπαλλήλων.
Χρήματα υπάρχουν. Σπαταλώνται σε πελατειακού τύπου «σεμιναριάκηδες», η γνωστή φυλή που έχει κάνει
ότι σεμινάριο μπορείς να φανταστείς με το αζημίωτο βεβαίως. Ο akokkon, που φαντάζομαι οτι είναι εκπαιδευτικός, θα έχει ακούσει σίγουρα για τα επιδοτούμενα σεμινάρια ΄πιστοποίησης” στο τομέα του,
και τι μεγάλη επιτυχία είχαν.
Επιτέλους και το ζήτημα της δια βίου μάθησης και εκπαίδευσης, πρέπει να γίνει Open Source!
Υπάρχουν τόσα πανεπιστήμια στη χώρα, τόσα ινστιτούτα, η εμπειρία επιμορφωτών.
Υπάρχει η τεχνολογία και είναι open source πλατφόρμες. Ας συνεργαστούν και ας δημιουργήσουν
ψηφιακό υλικό. Μέχρι και live webinars μπορούν να κάνουν.
Προς ενημέρωση, σας πληροφορώ ότι υπάρχει ανοικτή Πρόσκληση υποβολής προτάσεων
στη Ψηφιακή Σύγκλιση με τα χαρακτηριστικά που αναφέρει ο akokkon.
Ενδεικτικά αντιγράφω απο το site της Ψηφιακής σύγκλισης:
Πρόσκληση 09_2.1
Αντικείμενο προτάσεων
Οι προτάσεις που θα υποβληθούν θα πρέπει να είναι επιλέξιμες στο πλαίσιο του Ειδικού Στόχου 2.1 «Βελτίωση της καθημερινής ζωής μέσω ΤΠΕ – Ισότιμη συμμετοχή των πολιτών στην Ψηφιακή Ελλάδα» (όπως περιγράφεται στη σελ. 133 του ΕΠ Ψηφιακή Σύγκλιση), ο οποίος έχει ως στόχο την ισότιμη πρόσβαση όλων των πολιτών στις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών και στη γνώση, στη διαθεσιμότητα ψηφιακών υπηρεσιών προς τους πολίτες καθώς και στην καταπολέμηση του ψηφιακού χάσματος σε όλες του τις εκφάνσεις (γεωγραφικές, ηλικιακές, άτομα με αναπηρία κλπ.).
Ενδεικτικά, δύνανται να αφορούν:
• στην ανάπτυξη εξειδικευμένων εφαρμογών που θα υποστηρίξουν την ενημέρωση, θα ενισχύσουν την κατάρτιση, εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση.
• στην ανάπτυξη εξειδικευμένων εφαρμογών όπως για παράδειγμα εισαγωγή ηλεκτρονικών μέσων στη διδασκαλική διαδικασία, που θα υποστηρίξουν την ενημέρωση, εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση.
• στην αύξηση αξιοποίησης των ΤΠΕ στην εκπαίδευση.
• στην αύξηση της συμβολής των ΤΠΕ στην καθημερινή ζωή του πολίτη.
Το συνολικό κείμενο μπορείτε να το βρείτε εδώ:
http://www.infosoc.gr/infosoc/el-GR/4thperiod/newopis_digital/invitations_espa/invitation_09_2.1__13-07-2009.htm
Κατά τη δική μου γνώμη μέσα από το http://www.disabled.gr/ και από το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ η «ψηφιακή σύγκλιση» θα πρέπει να σχεδιαστεί από την αρχή και να δώσει έμφαση στην παραγωγή περιεχόμενου και όχι στην παραγωγή ψηφιακών εργαλείων.
Ψηφιακά εργαλεία υπάρχουν υπερβολικά πολλά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξυπηρετήσουν σχεδόν κάθε ενδεχόμενη ανάγκη. Εάν χρειαστούν νέα ψηφιακά εργαλεία αν δημιουργηθούν. Εάν όμως δεν χρειάζονται δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνονται πως θα γράψουν κώδικα για να παραδώσουν ιστοσελίδα και με καθυστέρηση να διαπιστώσουμε πώς το τελικό παραδοτέο είναι ίδιο ή και χειρότερο από τα scripts που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο.
Δεν είναι δυνατόν το ελληνικό κράτος να αγοράζει κάτι που είναι δωρεάν και υποστηριζόμενο συνήθως από μεγάλη ψηφιακή κοινότητα.
Το πρόβλημα είναι η παραγωγή και η διαθεσιμότητα αξιόλογου περιεχομένου και αυτό το πρόβλημα είναι ένα γνήσια ελληνικό πρόβλημα. Το ελληνικό διαδίκτυο σε μεγάλο βαθμό είναι κενό περιεχομένου.
Ειδικά όταν πρόκειται για μικρότερες μειονότητες (όπως τη δική μου περίπτωση, οι άνθρωποι με αναπηρίες) στο τέλος δεν υπάρχει κανένα σύστημα online και εάν υπάρχει το περιεχόμενο του είναι τόσο παλιό όσο και η ημερομηνία παράδοσης του «έργου».
Νίκος Βουλγαρόπουλος,
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ
http://www.disabled.gr/
για να συνεισφέρω ακόμη περισσότερο στον προβληματισμό, θα προσθέσω τα εξής:
(α) οι μαθησιακές τεχνολογίες -από τη γνώση που μπορώ να έχω στο πεδίο της ηλεκτρονικής μάθησης- είναι πλέον αρκετά ώριμες, ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν, μέσω συστημάτων ηλεκτρονικής μάθησης, κύκλους επιμόρφωσης ή/και κατάρτισης, κατα επίπεδο εκπαίδευσης , κατά ειδικότητα, κατά μάθημα κλπ. που δε θα είναι απλώς βασισμένοι στην παράθεση ενοτήτων «επιμορφωτικού περιεχομένου» εντός των οποίων περιηγείται ένας επιμορφούμενος (single-user-model) προκειμένου να διαβάσει και να μάθει, αλλά θα επικεντρώνονται στη διαδικασία της επιμόρφωσης, και ειδικότερα στις επιτελούμενες δραστηριότητες, καθώς και στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ρόλων (επιμορφούμενων, επιμορφωτών, συντονιστών ομάδικών δραστηριοτήτων κλπ.) που εμπλέκονται στην επιμορφωτική διαδικασία.
Εννοιες κλειδιά: learning-design, elearning, tencompetence, ounl, eml
(β) Για την πολιτεία αποτελεί πρόκληση να μπορέσει να γυρίσει σελίδα και να προσφέρει ένα νέο μοντέλο για την διά βίου επιμόρφωση ή/και κατάρτιση των εκπαιδευτικών -αλλά και των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων- αξιοποιώντας την τεχνολογία. Το περιεχόμενο των επιμορφώσεων που παρακολουθούμε σήμερα είναι συχνά κατώτερο των περιστάσεων, κυρίως λόγω του τρόπου υλοποίησης, καθώς είναι σχεδόν πάντα βασισμένο σε εισηγήσεις – διαλέξεις, απουσιάζουν η αλληλεπίδραση και η συνεργασία, δεν καλύπτονται οι ανάγκες κάθε επιμορφούμενου ξεχωριστά – εξατομικευμένα, συχνά η επιμόρφωση δεν είναι επικεντρωμένη στους εκπαιδευόμενους και δεν παρέχεται η δυνατότητα ο επιμορφούμενος να ακολουθεί τη μαθησιακή πορεία που του καλύπτει καλύτερα τις επιμορφωτικές ανάγκες. Σε όλα τα παραπάνω η τεχνολογία δίδει απαντήσεις κάθως επιτρέπει να γίνει υψηλού επιπέδου επιμορφωτικός σχεδιασμός από κορυφαίους επιστήμονες και μετά με ελάχιστο κόστος -ας σκεφτούμε ότι η πολιτεία δαπανά μια φορά για το σχεδιασμό της επιμόρφωσης και στη συνέχεια με ελάχιστο διαχειριστικό κόστος υλοποιείται συνεχώς και συνεχώς ο κάθε επιμορφωτικός κύκλος- οι εκπαιδευτικοί απολαμβάνουν ποιοτική επιμόρφωση ή/και κατάρτιση.
(γ) Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αυτά που περιγράφω αποτελούν εδώ και καιρό κοινή πρακτική. H Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χρηματοδοτήσει το project Τencompetence (http://tencompetence.org) στο οποίο έχει συμμετάσχει και η χώρα μας. Πάρτε μια γεύση…
Παραθέτω μια παρεμφερή πρόταση της Α΄ΕΛΜΕ Μεσσηνίας που υπεβλήθη πέρυσι τον Μάϊο στο ΥΠΕΠΘ
Το κύριο σημείο που περιέχει είναι ότι με το ίδιο κόστος για μεταπτυχιακές άδειες, μπορεί το ΥΠΔιΒιΜαΘ, να υλοποιήσει επιμόρφωση για ΕΠΤΑΠΛΑΣΙΟΥΣ εκπαιδευτικούς
«Μια πρόταση για τις μεταπτυχιακές σπουδές (Περιληπτική μορφή)»
Η Α΄ΕΛΜΕ Μεσσηνίας, πιστεύει, ότι στα πλαίσια κυρίως του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου που έχει τις υποδομές, θα πρέπει να αναπτυχθούν εξ αποστάσεως προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών που θα απευθύνονται σε καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όλων των ειδικοτήτων, κυρίως στην διδακτική κάθε επιστήμης. Σε αυτά τα προγράμματα θα ισχύουν τα σε πολύ γενικές γραμμές εξής:
Α) Στα προηγούμενα προγράμματα φοιτούν όσοι καθηγητές έχουν τουλάχιστον επταετή διδακτική προϋπηρεσία , είναι πιστοποιημένοι στο Β΄ επίπεδο στις νέες τεχνολογίες και είναι κάτω των 55 ετών.
Β) Οι φοιτητές –καθηγητές, απαλλάσσονται από το υποχρεωτικό τους ωράριο και κατά 5 ώρες και κατά μία μέρα την εβδομάδα, Παρασκευή ή Δευτέρα. Η απαλλαγή δύναται να ισχύει μόνο για δύο σχολικά έτη, εντός των οποίων οφείλει να περατώσει τις σπουδές του ο μεταπτυχιακός φοιτητής
Η παραπάνω μορφή μετεκπαίδευσης προτείνεται για τους εξής σοβαρούς και βάσιμους λόγους:
1. Είναι το ίδιο αποτελεσματική με την παραδοσιακή μορφή , σύμφωνα με διεθνείς έρευνες.
2. Είναι Δημοκρατική, υπό την έννοια , ότι δεν αποκλείει ex ante συναδέλφους σε απομεμακρυσμένα σημεία της Ελλάδος οι οποίοι λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων δεν μπορούν να το σκεφθούν καν ως ενδεχόμενο. Υπ αυτή την έννοια ένας τέτοιος θεσμός προστατεύει και τον θεσμό της οικογένειας.
3. Το κόστος ανά μεταπτυχιακό φοιτητή ενός τέτοιου προγράμματος, λόγω της ίδιας της φύσεως της διδασκαλίας και των σοβαρών οικονομιών κλίμακας που εμφανίζονται, μπορεί να είναι τουλάχιστον 6 ή 7 φορές λιγότερο από τις παραδοσιακές σπουδές (!).
Ο τελευταίος λόγος αποτελεί το πιο ισχυρό επιχείρημα γι την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος και καλούμε ΟΛΜΕ, Συνέδρους 14ου Συνεδρίου ΟΛΜΕ, συναδέλφους , ΥΠΕΠΘ , και πάντα αρμόδιο, εφ΄όσον την ελέγξουν και πεισθούν ότι όντως υφίσταται η ισχυριζόμενη εξοικονόμηση, να την υποστηρίξουν και να την υλοποιήσουν το συντομότερο δυνατόν.
Πολύ καλές απόψεις και σίγουρα χρήσιμες.
Η επιμόρφωση πιστεύω ότι πρέπει να είναι διαρκής και πολλές φορές στον χώρο του σχολείου για να αποτυπωθούν τα προβλήματα που έχουν τα σχολεία σε τοπικό επίπεδο.
Σε όσες επιμορφώσεις συμμετείχα το μόνο που αποκόμισα ήταν επανάληψη της «ΘΕΩΡΙΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ» χωρίς καμιά πρακτική εφαρμογή … Το πρόβλημα είναι πάντα η πράξη, η θεωρίες είναι σχεδόν όλες άρτιες. Τα έγραψα βέβαια και στα ερωτηματολόγια αξιολόγησης αλλά δεν άλλαξε κάτι … τα ίδια και τα ίδια και από τα ίδια άτομα.
Χρήματα πιστεύω ότι υπάρχουν και δεν θα τα αρνηθεί καμία ευρωπαϊκή ένωση και κανένας άλλος. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΙ ΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ. Πόσα «σεμινάρια» ή «επιμορφώσεις» έχουν γίνει (έχω συμμετάσχει σε αρκετά αλλά όχι σε όσα θα έπρεπε να έχω παρακολουθήσει) με πολύ κακή οργάνωση ή τελικά χωρίς «ουσία» απλά και μόνο για τη γνωστή απορρόφηση κονδυλίων.
Θα πρέπει να υπάρχει διαρκές πρόγραμμα επιμόρφωσης για όλους μας και όχι μόνο για «ξερές» και στείρες γνώσεις για το αντικείμενό μας, αλλά και γενικότερα θέματα όπως παιδαγωγικά, αντιμετώπιση παιδιών με δυσκολίες στη μάθηση και … γιατί όχι και σε θέματα διοίκησης μιας και πολλοί Δ/ντές μπορεί να είναι (θα το πω κι αυτό) ανεπαρκείς.
Ας αποφασίσουμε πρώτα ποιοι θα διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα για να εξοικονομήσουμε πόρους για όλα όσα πρέπει να γίνουν για να κάνουμε και επιμορφώσεις και πολλά άλλα. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ίσως χρειάζεται αναδιοργάνωση και να μην είναι ο παντογνώστης της εκπαίδευσης. Κριτική χρειαζόμαστε όλοι … από κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα.
Υπάρχουν επίσης και πολλοί «σεμιναριάκηδες» που με διάφορους πλάγιους τρόπους παίρνουν εργολαβικά όλα τα σεμινάρια και εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα. Η διαφάνεια είναι απαραίτητη σε όλα. Πολλοί δε απ” αυτούς αμφιβάλλω αν έχουν διδάξει ποτέ έστω και λίγα χρόνια.
ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ
Θεωρώ τον εκπαιδευτικό ως την λυδία λίθο της εκπαίδευσης. Ως εκ τούτου πρέπει να δίνεται η ευκαιρία της επιμόρφωσης σε τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στην καριέρα του για να αναθεωρεί και να ξαναφρεσκάρει τις γνώσεις αλλά και τις δεξιότητές του.
Η επιμόρφωση μπορεί να γίνει κάλλιστα και με οριζόντια επικοινωνία των συναδέλφων οι οποίοι ξέρουν και μπορούν να επιλέγουν τους καλλίτερους από κάθε ειδικότητα. Επίσης θεωρώ ότι εκτός από το θεωρητικό του κάθε σεμιναρίου πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε βιοματικό εργαστήριο για το αντικείμενο που επιμορφώνεται.
Πολλά σεμινάρια που οργανώνονται είναι άχρηστα, ανούσια, μιας και ο πραγματικός λόγος είναι να «φαγωθούν» κάποια χρήματα – λυπάμαι που το αναφέρω αλλά αυτή την αίσθηση μου δημιουργούν-.
Υποστηρίζω την πρόταση, όπως και κάθε άλλη σχετική που έχει υποβληθεί σ’αυτόν το δικτυακό τόπο (Αν στην «Αναζήτηση» δώσετε τη λέξη επιμόρφωση, θα δείτε ότι υπάρχουν περισσότερες από μία προτάσεις!).
Ξεκινώντας από την εμπειρία μου προτείνω και την καταγραφή και την αξιολόγηση όλων εκείνων των επιμορφωτικών δραστηριοτήτων που έχουν αναπτύξει οι πιο «ανήσυχοι» εκπαιδευτικοί με δική τους πρωτοβουλία, ελλείψει συστηματικής και ισόνομης ανά περιφέρεια κατανομής των ευκαιριών επιμόρφωσης. Η εικόνα που θα προέκυπτε ενδέχεται να κρύβει κάποιες θετικές εκπλήξεις.