«Οι συμμετέχοντες στη διαβούλευση μπορούν επίσης να αναφέρουν προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά την πρόσβαση δεδομένων και να προτείνουν λύσεις για τη διάθεσή τους.»

Ένας από τους τομείς που έχουμε συναντήσει μεγάλες δυσκολίες πρόσβασης και απόκτησης εγγράφων είναι τα πρωτοδικεία. Αυτά υπεισέρχονται στην απόκτηση εγγράφου για «λευκό ποινικό μητρώο» και πολύ συχνά σε περιπτώσεις επιμέλειας τέκνου όπου σταθερά από τις διάφορες δημόσιες αρχές ζητείται ενημερωμένο έγγραφο που έχει εκδοθεί τους τελευταίους 6 μήνες. Απαιτούνται κατά μέσο όρο 15-20 μέρες για την έκδοση του. Είναι ιδιαίτερο πρόβλημα όταν κάποιος δεν κατοικεί πια στην πόλη όπου έχει εκδοθεί το διαζύγιο, καθώς χρειάζεται πληρεξούσιο δικηγόρο, και το έγγραφο έχει τελικά αξία μόνο για 5 μήνες καθώς ο ένας μήνας έχει χαθεί στην έκδοση του.

Ένα άλλο πρόβλημα, που αντιμετωπίζεται συχνά, είναι όταν υπάρχει διαφωνία σχετικά με τα πρότυπα δημοσίων εγγράφων μεταξύ δημοσίων υπηρεσιών.
Θα αναφέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Αφορά μία προξενική αρχή και την κεντρική διεύθυνση διαβατηρίων. Διαζευγμένος γονέας που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό προσήλθε σε προξενείο προκειμένου να υπογράψει και να επικυρώσει έγγραφο με το οποίο συναινεί στην έκδοση διαβατηρίου του 17 χρόνου παιδιού του.
Αρχικά στέλνει η προξενική αρχή με φαξ το έγγραφο στην τοπική διεύθυνση διαβατηρίων, η οποία όμως δεν το κάνει δεκτό γιατί η προξενική αρχή έχει ως πολιτική της να μην αναγράφει τον αριθμό φαξ στα έγγραφα της….
Τελικά φτάνει το πρωτότυπο και κατατίθεται με τα υπόλοιπα χαρτιά στην τοπική διεύθυνση που το κάνει δεκτό. Επτά μέρες αργότερα όμως επιστρέφονται τα χαρτιά από την κεντρική διεύθυνση καθώς όπως ειπώθηκε το έγγραφο δεν είχε την ημερομηνία υπό μορφή σφραγίδας! (ημερομηνία και σφραγίδα προξενείου υπήρχαν βέβαια). Φαντάζομαι ότι αν πάει ο γονέας και ξαναζητήσει νέο “revised” έγγραφο, η εκεί προξενική αρχή θα εξαγριωθεί και θα ωρύεται για την Ελληνική γραφειοκρατία. Το αποτέλεσμα είναι όμως ότι ο πολίτης να αντιμετωπίζει συχνά τέτοιες καταστάσεις που είναι πέρα από αυτόν, γιατί τον βάζουν σε έναν ατέρμονο κύκλο δημοσίων υπηρεσιών που ερίζουν μεταξύ τους.