Είναι γεγονός ότι πολλές από τις διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης, που αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας τα ΚΕΠ για λογαριασμό των πολιτών, απαιτούν την προσκόμιση παραβόλου. Κάποιες μάλιστα από αυτές τις διαδικασίες απαιτούν την προσκόμιση παραβόλων διαφορετικών τύπων (πχ παράβολο από τράπεζα και παράβολο από δημόσιο ταμείο). Το γεγονός αυτό είναι ένα από τα βασικά αίτια εξαιτίας των οποίων τα ΚΕΠ απέχουν πολύ από το να αποτελούν “one stop shop” για την δημόσια διοίκηση. Στα επόμενα περιγράφω σε αδρές γραμμές μια μεθοδολογία για την βεβαίωση των παραβόλων από τον γκισέ των ΚΕΠ που θα καταστήσει τα ΚΕΠ περισσότερο λειτουργικά. Η βασική ιδέα είναι :

“Το ΚΕΠ βεβαιώνει στην εφορία την οφειλή του πολίτη για την πληρωμή του συγκεκριμένου παραβόλου και το δημόσιο συμψηφίζει* την οφειλή κατά την φάση της εκκαθάρισης της φορολογικής δήλωσης του πολίτη.”
Για να γίνει αυτό απαιτείται:

1.Μια κεντρική εφαρμογή στην ΓΓΠΣ μέσω της οποίας ο πιστοποιημένος υπάλληλος των ΚΕΠ θα βεβαιώνει την οφειλή του πολίτη (το αντίτιμο του παραβόλου) και υπέρ ποίου είναι (σε ποιόν θα πιστωθεί π.χ. δημόσιο, ΟΤΑ) ανάλογα με την διοικητική διαδικασία που πρέπει να διεκπεραιωθεί.

2.Μία διαδικασία μέσω της οποίας ο πολίτης θα εξουσιοδοτεί τον υπάλληλο του ΚΕΠ για την βεβαίωση της οφειλής (καταβολή του παραβόλου) προκειμένου να υλοποιηθεί η ζητούμενη διοικητική διαδικασία.

3.Ένα κεντρικό σύστημα (αποθετήριο) για την φύλαξη των παραστατικών που θα συνδέουν την συγκεκριμένη διοικητική διαδικασία με την σχετική βεβαίωση οφειλής του παραβόλου. Αυτό απαιτείται για λόγουν ιστορικότητας και μη αποποίησης της συναλλαγής.
Πρέπει σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι οι πολίτες που θα επωφεληθούν του μέτρου είναι αυτοί που έχουν ΑΦΜ και επομένως ότι ισχύει μέχρι σήμερα για την καταβολή των παραβόλων πρέπει να διατηρηθεί για αυτούς που δεν έχουν ΑΦΜ αλλά και για να υπάρξει ομαλή μετάβαση στο νέο σύστημα.

* Κατανοώ βέβαια ότι ο συμψηφισμός δεν είναι στην λογική του Ελληνικού Δημοσίου αλλά και το δημόσιο πρέπει να καταλάβει ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν λειτουργεί στην λογική “έσοδα – έξοδα” αλλά στην λογική “πίστωση – χρέωση”.