Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να υπάρχουν συστεγαζόμενα σχολεία (κυρίως της πρωτοβάθμιας Εκ/σης0 που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι συγχωνευμένα σε ένα μεγαλύτερο. Έτσι θα υπήρχε εξοικονόμηση ενός εκπαιδευτικού (εκείνου που είναι διυθυντής στο μικρότερο Σχολείο και δεν θα πλήρωνε το κράτος ενα επιπλέον διευθυντικό επίδομα). Ακόμη τα λειτουργικά έξοδα θα μειώνονταν καθώς για το ίδιο προσωπικό θα υπήρχε λιγότερη αλληλογραφία, η σχολική μονάδα ως κτήριο θα ήταν υπό την ευθύνη ενός που θα μπορούσε να λογοδοτήσει για τυχόν προβλήματα (απώλειες αντικειμένων – πχ. απώλεια λάπτοπ, προβολέων ή καταστροφή των- χωρίς να ρίχνει ο ένας την ευθύνη στον άλλο και τελικά να υπάρχει αδιέξοδο. Σε αυτό το γενικότερο πνεύμα οικονομίας θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να σχεδιαστεί και η συγχώνεση Γυμνασίων μικρών σε άλλα Γυμνάσια (παρα τα «τερτίπια» των δημοτικών αρχόντων για τους ευνόητους λόγους) ή ακόμη η δημιουργία συγκροτημάτων με έξι τάξεις (Να λέγονται Γυμνάσια ή Λύκεια, δεν έχει σημασία) όπου θα εφαρμόζεται ενιαία πολιτική όσον αφορά το σχεδιασμό των προγραμμάτων σπουδών καιόχι όπως είναι τώρα που Γυμνάσια έχουν ξεχωριστό πρόγραμμα σπουδών και Λύκεια ξεχωριστό με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να είναι αλληλοσυγκουένοι οι προγραμματισμοί. Πχ. Με το Νέο Σχολείο στο Γυμνάσιο ζητέιται μετάφραση στην αρχαία ελληνική γλώσσα στις Β και Γ τάξεις, ενώ στην αμέσως επόμενη βαθμίδα του Λυκείου στην Α τάξη δεν ζητείται).