Μέχρι σήμερα έχουν δοθεί αρκετά χρήματα για την ανάπτυξη λογισμικών, την παραγωγή ιστοσελίδων και την «μετάπτωση» στην ηλεκτρονική εποχή. Το πρόβλημα είναι πως η μετάπτωση αυτή, δεν έρχεται καθώς παρατηρείται μια εμμονή, όχι μόνο του απλού κόσμου αλλά και των κυβερνώντων στο «παραδοσιακό». Ακόμα και η πολυδιαφημιζόμενη μηχανογράφηση του ΟΑΕΕ γίνεται με τη μεταφορά από τον γιατρό στα φαρμακεία των -σημασμένων με barcode- συνταγών. Είναι δε τόσο μεγάλη η εμμονή στα παλιά συστήματα που μας κάνει πολλές φορές να αναρωτιόμαστε: «αλήθεια, αυτοί που σχεδίασαν το σύστημα, θέλουν να δουλέψει ή όχι;».
Περνώντας στην πρόταση μου θέλω να τονίσω πως τα περισσότερα στοιχεία που χρειάζεται η πολιτεία είναι ήδη περασμένα μέσα σε κάποιους υπολογιστές. Όλα τα στοιχεία των πολιτών π.χ. τα έχει το Υπουργείο Εσωτερικών μέσα από τη βάση δεδομένων για τις αστυνομικές ταυτότητες (οκ, και όσα λείπουν είναι στους υπολογιστές του ΥΕΘΑ). Το υπουργείο οικονομικών έχει όλα τα φορολογικά στοιχεία (τουλάχιστον όσα δηλώνονται). Οι δήμοι έχουν τα στοιχεία των δηματολογίων. Οι ασφαλιστικοί φορείς έχουν τα στοιχεία των ασφαλισμένων τους ενώ οι τράπεζες έχουν στοιχεία για λογαριασμούς κτλ. Ακόμα και οι εταιρείες τηλεφωνίας έχουν αποθηκευμένα προσωπικά στοιχεία. Τι λείπει για την πλήρη μηχανογράφηση; ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ και ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ. Ποια στοιχεία πρέπει να ανταλάσσονται, κάθε πότε, πως θα φυλάσσονται και πως θα τυγχάνουν εκμετάλλευσης, που θα είναι τα αντίγραφα ασφαλείας και πόσο συχνά θα ενημερώνονται, όλα αυτά θα πρέπει να ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΘΟΥΝ και κυρίως να ΤΗΡΗΘΟΥΝ. Γιατί ο πολίτης να πρέπει να δίνει τόσες και τόσες φορές τα προσωπικά του στοιχεία σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε οργανισμό ενώ το δημόσιο να του ζητάει βεβαιώσεις από άλλη δημόσια υπηρεσία; Με μια μεγάλη βάση δεδομένων, όπου ο κάθε ένας θα έχει την πρόσβαση που ΠΡΕΠΕΙ, ο αριθμός του ΑΔΤ ή του διαβατηρίου, ή το ΑΦΜ θα ήταν αρκετός για να βρεθούν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Επίσης θα μπορούσε η βάση δεδομένων να κάνει τους απαραίτητους ελέγχους και να δίνει «ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΑ» στοιχεία, π.χ. «ERROR – εγγραφή συνταγής ενώ ο συγκεκριμένος πολίτης έχει πεθάνει» ή «ο Ψ πολίτης είναι εγγεγραμένος σε περισσότερους από 1 ασφαλιστικούς οργανισμούς». Όσο για την «εγγραφή» ενός πολίτη στο δημόσιο μηχανογραφικό σύστημα, θα μπορούσε να ξεκινήσει από το μαιευτήριο ακόμα (ο κάθε γονιός δίνει εκεί όλα τα απαιτούμενα για την εγγραφή στο ληξιαρχείο στοιχεία) και, κυρίως, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ σε όλους για τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος. Από εκεί και μετά, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι υπολογιστές και για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ο κάθε πολίτης, εργαζόμενος στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, παράγει υλικά ή υπηρεσίες και τα πουλάει σε άλλους. Ας τιμολογηθούν οι υπηρεσίες και τα υλικά, όλα όσα παράγονται (δεν είναι και πολλά) ή εισάγονται (μέγιστη πλειονότητα) στη χώρα μας. Κατόπιν τούτου και με καταγεγραμένη την πορεία του κάθε προϊόντος, η διαφορά στην τιμή πώλησης μείον της τιμής αγοράς μας δίνει το κέρδος του κάθε μεσάζοντα. Αν ο Χ μεσάζοντας βγάζει κέρδος 400% ενώ έχει μόνο αποθηκευμένο το προϊόν στην αποθήκη του, να πληρώσει φόρο 90% στο κέρδος, ενώ ελαττούμενο το ποσοστό κέρδος θα οδηγεί στη μείωση του φόρου. Αυτό θα οδηγήσει και σε μειώσεις των τιμών πιστεύω, ενώ δεν έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της ελεύθερης αγοράς. Στις υπηρεσίες τα πράγματα είναι λιγάκι πιο δύσκολα καθώς δεν υπάρχει τιμή αγοράς αλλά μόνο τιμή πώλησης. Οι υπηρεσίες βέβαια μετριώνται με το χρόνο και το κράτος θα πρέπει να τιμολογήσει το χρόνο εργασίας για τον κάθε κλάδο. Συμφωνώ πως ένας χειρούργος δεν μπορεί να παίρνει τα ίδια χρήματα για κάθε ώρα εργασίας με έναν εργάτη οικοδομής (αν και ο τελευταίος καταβάλλει πολύ περισσότερη σωματική εργασία από τον πρώτο), αλλά να υπάρχει μια τιμή ανά ώρα για τον κάθε έναν και κατόπιν, όσο ξεφεύγουν οι αποζημιώσεις από αυτόν τον πίνακα, τόσο να ανεβαίνουν τα ποσοστά της εφορίας. Και φυσικά, να δίνεται λόγος και αιτία στον κάθε ένα ώστε να υποβάλλει τα έξοδα του, έτσι ώστε το μηχανογραφικό σύστημα να υπολογίζει και τα αντίστοιχα έσοδα αυτών που παίρνουν τα χρήματα. Ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα πιστεύω πως θα δώσει την πίστη που χρειάζονται οι Έλληνες για να προχωρήσουν μπροστά.
Προτείνω λοιπόν σύνδεση των δημοσίων μηχανογραφημένων υπηρεσιών, σχεδιασμό των λειτουργιών τους και τήρηση των διαδικασιών. Ίσως αυτά που γράφω να είναι στη σφαίρα της φαντασίας αλλά πιστεύω πως υπάρχει η τεχνολογία για να επιτευχθούν. Δε γνωρίζω για τη θέληση.