Παρατηρώ ότι μεγάλο μέρος των προτάσεων, αλλά και του σχολιασμού τους διακατέχεται από μία σειρά παραδοχών και δογμάτων. Αναρωτιέμαι αν η παρούσα προσπάθεια έχει κάποια καινοτομία ως προς τις πρακτικές του παρελθόντος, που είχαν τα σημερινά «αποτελέσματα».

Μιλάμε για «ολοκληρωμένα συστήματα». Τι σημαίνει αυτό; Μήπως, οι προτάσεις που αναφέρονται σε κάτι «ενιαίο» ή «ολοκληρωμένο», εννοούν στην πραγματικότητα ότι «το σύστημα είναι ανεξάρτητο και αυτόνομο, και δεν έχει προβλεφθεί καμία συνεργασία με υπάρχοντα ή άλλα συστήματα»; Αν θέλαμε κάτι ολοκληρωμένο, καλύτερα να σχεδιάζαμε ένα σύστημα που μπορεί να ολοκληρωθεί, να συνεργαστεί ανοιχτά με ο,τι καλώς ή κακώς θα βρεθεί δίπλα
του.
Αυτό επίσης σημαίνει ότι η σχεδίαση κάποιου συστήματος πρέπει να περιλαμβάνει (αν όχι να προηγείται από) τη μελέτη διαλειτουργικότητας. Πως πχ. θα λειτουργήσει σωστά το «ενιαίο ολοκληρωμένο» σύστημα διαχείρισης κουπονιών του ΟΑΕΔ, αν αυτό δεν συνδέεται σε βάσεις/μητρώα άλλων κλπ.; Θα είναι, μήπως
άλλο ένα σύστημα που θα επαναλαμβάνει την εισαγωγή δεδομένων και αυτόνομη τήρησή τους, όπως τα σημερινά χειρόγραφα συστήματα γραφειοκρατίας;

Μιλάμε για τεχνικές λύσεις, ξεχνάμε τα διοικητικά/πολιτικά εμπόδια που καθήλωσαν όλες τις προηγούμενες προσπάθειες. Νομίζω, η ιστορία έχει ήδη αποδείξει ότι η αιτία αποτυχίας προηγούμενων συστημάτων δεν ήταν ότι τα πρώτα χρησιμοποίησαν COBOL, τα δεύτερα C και τα τρίτα Java… Είδαμε όλοι μας ότι εξοπλισμός εκατομμυρίων κάθεται στις υπηρεσίες, γιατί ο υπάλληλος αποφασίζει να τον χρησιμοποιεί μόνο για να ακουμπάει τις στοίβες με τους φακέλλους επάνω. Δεν υπήρξε ποτέ η καθαρή πολιτική βούληση, ούτε οι διοικητικοί μηχανισμοί για να καταργηθεί το χαρτί, να υποχρεωθούν οι υπηρεσίες να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία. Ακόμα και σήμερα, μέσα στην
απόπειρα για ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ισχύει το δόγμα ότι «το χάρτινο έγγραφο είναι το έγκυρο, ενώ το ηλεκτρονικό είναι απλά υποστηρικτικό». Και, φυσικά, αυτός που αποφασίζει για το χαρτί ή την οθόνη, παραμένει ο τελευταίος υπάλληλος.

Μιλάμε και την καραμέλα της «Ελληνικής ιδιαιτερότητας» στο στόμα μας. Κάθε φορά που πρέπει να στηρίξουμε μια αυθαίρετη απόφαση/σχεδίαση, λέμε ότι «είναι προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα». Στην ουσία παραδεχόμαστε ότι έχουμε δογματικά απορρίψει βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών, που έχουν μία λύση και έχουν μακροχρόνια χειροπιαστά αποτελέσματα από αυτή. Αν η Χ
χώρα δεν έχει πρόβλημα γραφειοκρατίας, πχ., πρέπει δογματικά να θεωρήσουμε ότι «είναι διαφορετική, δεν έχει τα ίδια προβλήματα με εμάς», ή καλύτερα να εξετάσουμε *γιατί* δεν τα έχει τα προβλήματα; Αναλύουμε τους λόγους για τους οποίους είμαστε «διαφορετικοί» και αποδεικνύουμε, ως θεωρήματα μαθηματικά, ότι πρέπει να κάνουμε το δικό μας. Στην ουσία όμως, σήμερα, χρεοκοπούμε, κάτι που αδυνατούν να εξηγήσουν οι βαθειές θεωρίες μας.

Μιλάμε για κρατικούς (δημόσιους) φορείς, μόνο. Παρατηρώ, και στο opengov.gr ότι παραμένει το δόγμα του ελληνικού δημοσίου. Μιλάμε μόνο για ενίσχυση των κρατικών φορέων, συγκέντρωση και νέων αρμοδιοτήτων σε αυτούς. Οι αναφορές σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις απλά θεωρούν ότι όλοι είμαστε υποτελείς
του ελληνικού δημοσίου, υποχρεωμένοι να ακολουθούμε μονόδρομα τις κεντρικές αποφάσεις της κάθε κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι η κάθε κυβέρνηση κρατάει τον πολιτικό έλεγχο, διατηρώντας το υδροκέφαλο δημόσιο και σχεδιάζοντας τα πάντα γύρω από αυτό. Μήπως όμως πρέπει να ξαναδούμε πως μερικές ελληνικές επιχειρήσεις καταφέρνουν να αντιστέκονται, να καινοτομούν και να παράγουν, μέσα στις αντίξοες συνθήκες; Μήπως να θυμηθούμε ότι στόχος του δημοσίου δεν είναι να κρατήσει το «κάστρο» του εις βάρος της χώρας, αλλά να εξυπηρετήσει κάποια μέρα αυτά, για τα οποία δίνει όρκο ο κάθε δημόσιος υπάλληλος;
Τεχνικά, αυτό σημαίνει να σπάσει το δόγμα των «ενιαίων κρατικών» συστημάτων, και να θεωρηθεί ο κάθε φορέας ανεξάρτητα, είτε είναι δημόσιος είτε ιδιωτικός σε σύμπραξη.

Μιλάμε για εφαρμογές, δηλαδή, δογματικά, για web-εφαρμογές. Κάπου, υπάρχει ένα ευαγγέλιο που λέει ότι οποιαδήποτε εφαρμογή πρέπει να είναι τεχνολογίας web, να τρέχει στον περιηγητή. Και πρέπει να το τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια αυτό. Φυσικά, επειδή αυτό μας βολεύει, αυτό ξέρουμε, βάζουμε μέσα και τη Java, ίσως επειδή απ” έξω στο κουτί γράφει «web». Πριν από 26 χρόνια, όμως, υπήρχε η τεχνολογία έτσι ώστε ο τερματικός υπολογιστής να απεικονίζει εφαρμογές, οποιεσδήποτε, που τρέχαν στον κεντρικό υπολογιστή, μέσω δικτύου.
Γιατί πρέπει να εφεύρουμε τον τροχό, πάλι, με το html5 και τις αμέτρητες γραμμές javascript; Είναι μόνο η πασιέντζα το πρόγραμμα που επιτρέπουμε να τρέχει στην πραγματική επιφάνεια εργασίας του η/υ μας; Καθορίζουμε τις δυνατότητες του μηχανήματος με βάση τα γούστα του προμηθευτή λογισμικού
(βλέπε MS), ή με βάση τις λειτουργικές μας ανάγκες;